Światła rozbłysły. Aksamitna kurtyna uniosła się, ukazując ją – promienną, hipnotyzującą, tętniącą życiem. Joey Heatherton nie tylko grała; ona zdawała się być opętana przez muzykę. Każdy jej obrót, każda nuta i błysk w oku były zaproszeniem do innego wymiaru – olśniewającego świata amerykańskiego show-biznesu lat 60.

Urodzona w 1944 roku jako Davenie Johanna Heatherton, dorastała w blasku fleszy. Jej ojciec, Ray Heatherton, był uwielbianym artystą estradowym, a Joey odziedziczyła po nim nie tylko talent, ale i świadomość, że scena to zarówno dom, jak i pole bitwy.

Jako nastolatka uczyła się baletu i występowała na Broadwayu w „Dźwiękach muzyki”, by wkrótce stać się ulubienicą Ameryki w The Perry Como Show.

Potem nadeszły jej złote lata: występy w The Tonight Show, Hullabaloo i u Deana Martina. Joey tańczyła z dziką precyzją i śpiewała z niezwykłą gracją, stając się ikoną epoki. Podróżowała po świecie z Bobem Hope’em, niosąc radość żołnierzom od Wietnamu po Europę – była symbolem nadziei owiniętym w cekiny.

W 1972 roku wydała album, na którym jej głos był równie uwodzicielski co jej taniec, a hit „Gone” podbił listy przebojów. Jednak poza sceną gromadziły się czarne chmury.

Skandaliczne małżeństwo z gwiazdą NFL, Lance’em Rentzelem, i koniec ery wielkich rewii telewizyjnych sprawiły, że jej kariera zaczęła gasnąć.

Mimo wycofania się z życia publicznego, Joey Heatherton pozostaje niezapomniana. To echo czasów, gdy telewizja miała duszę i autentyczny blask.

Była artystką utkaną z ognia i kruchości, przypominając nam, że za każdym reflektorem kryje się bijące serce, a za każdą gwiazdą – historia zbyt jasna, by o niej zapomnieć.